Της Γης και του Ουρανού

  Μάνος Στεφανίδης 14.10.22

Κοιτάζοντας ψηλά...

Σε αυτή την ενότητα των τελευταίων της πινάκων η Ιωάννα Πούλιου αποσπά το τόσο αφοσιωμένο - πειθαρχημένο βλέμμα της από τον γνώριμο και αγαπημένο της Ακάλυπτο, την σταθερή διαφυγή της και σιγά-σιγά στρέφει τα μάτια της προς τον ουρανό. Σαν να απελευθερώνεται από τα χρόνια του επιβεβλημένου εγκλεισμού. Ψάχνει τον ορίζοντα. Η κίνηση αυτή των ματιών και της ψυχής είναι τόσο συμβολική όσο και ουσιαστική. Τόσο συναισθηματική - ονειρική όσο και απόλυτα υλική - πραγματική.

Και όλα αυτά με την δεδομένη της τεχνική άνεση, την σχεδιαστική τιμιότητα και την συνθετική μαεστρία. Τώρα η παλέτα της ξεπερνάει τα γκριζοπράσινα και τα βιολέ και γεμίζει με φωτεινά κόκκινα και γαλάζια. Τα γκρίζα όμως περιμένουν πάντα κάπου στην άκρη σαν σουρντίνα. Τελείωσε μήπως η περίοδος της μοναξιάς και της μελαγχολίας; Όχι, απλώς εμπλουτίστηκε με μία καινούργια, πιο αισιόδοξη διάθεση. Το βλέμμα γίνεται πιο μεστό και ουσιαστικό. Αφού η μοναξιά πλέον αποδεικνύεται και εικαστικά πως εκτός από τρόπος ζωής μπορεί να είναι και ένας πολύ καλός φίλος. Ένας αόρατος σύντροφος που περιμένει να καλωσορίσει τον ορατό, όποτε αυτός εμφανιστεί.

Εξάλλου και ο ουρανός εκεί επάνω μόνος του είναι. Αλλά δεν είναι μοναχικός...