Ακάλυπτος

 Μάνος Στεφανίδης, 8.1.2018. 

 Ακάλυπτος χώρος, ακάλυπτες έννοιες, ακάλυπτοι άνθρωποι, ακάλυπτη ζωή τελικά.

Επειδή υπάρχουν ζωγραφικές οι οποίες επιχειρηματολογούν ως προς την προφάνεια των πραγμάτων αποθεώνοντας το ορατό, αλλά επειδή υπάρχουν και ζωγραφικές που με αφορμή το ορατό προσπαθούν να διερευνήσουν τα όρια του αοράτου. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει πίσω από την επικράτεια του αμφιβληστροειδούς. Όχι τόσο τι βλέπουμε αλλά τι νιώθουμε βλέποντας. Πόσο η όραση γίνεται μνήμη, κρίση και αιτία της πιο τρυφερής μελαγχολίας, της πιο μελαγχολικής ευτυχίας. Αφορμή τέχνης και πρόκληση για δημιουργία τελικά.

Η Ιωάννα Πούλιου επιμένει σε μια τέτοια ζωγραφική της στοχαστικής όρασης και του αφοσιωμένου βλέμματος. Των συμβόλων και των υπορρήτων μηνυμάτων που κρύβει κάθε εικόνα. Όταν ζωγραφική μεταμορφώνεται σε πεδίο της πιο βαθιάς, της πιο προσωπικής εξομολόγησης. Το λέω ευθέως: Πρόκειται για μια έντονη, έντιμη, δουλεμένη από τα αρχικά σχέδια ως την τελική εφαρμογή της ζωγραφική, η οποία καταπιάνεται με τον οικείο χώρο, με τα απλά αναγνωρίσιμα πράγματα του εργαστηρίου και καταλήγει στο αρχετυπικό δέντρο που βρίσκεται καθημερινά στο οπτικό πεδίο της ζωγράφου. Εκείνο το δέντρο που συμβολίζει τον χρόνο ο οποίος κυλάει αλλά δεν επιστρέφει, την εναλλαγή των εποχών, το φως που μεταμορφώνεται άπειρες φορές από το πρωί ως το σούρουπο για να αναστηθεί πάλι λαμπρό και παρθένο την επόμενη μέρα. Η ζωγραφική της Πούλιου λέει σε όλους τους τόνους πως η ευτυχία, αν υπάρχει, είναι πάντα χρόνου αορίστου. Και μένει στη μνήμη να ταξινομήσει τα πράγματα και να τα τοποθετήσει στη θέση που τους αρμόζει.

Στην παρουσιαζομένη ενότητα των πινάκων πρωταγωνιστούν ο ακάλυπτος χώρος που βρίσκεται πίσω από μια πολυκατοικία του Μεσοπολέμου στη Θεσσαλονίκη, μια Συκιά στη μέση της αυλής τόσο παλιά όσο η παραβολή του Ευαγγελίου ή οι μύθοι περί καρποφορίας της Θεάς Δήμητρας και βέβαια το πρόσωπο της ζωγράφου που παρατηρεί, καταγράφει και αρχειοθετεί εικόνες και συναισθήματα. Έτσι συνέβαινε πάντα στην ιστορία της ζωγραφικής. Αρκεί ένας καθρέφτης και το διαπορητικό βλέμμα του ζωγράφου σ' αυτόν για να αρχίσει να ξετυλίγεται κάθε εικαστική ιστορία. Τη συνέχεια αυτής εδώ της ιστορίας με τον Ακάλυπτο και τους πίνακες της Ιωάννας Πούλιου μπορείτε και πρέπει να τη γράψετε εσείς. Μόνοι σας...