Της Γης και του Ουρανού

 Ιωάννα Πούλιου, Νοέμβριος 2022.

Σε αυτήν την ενότητα δουλειάς παρουσιάζεται το ταξίδι των σκέψεων και των εμπειριών μου, όταν βρέθηκα να ζω τα τελευταία χρόνια στο υπόγειο εργαστήρι μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με θέα στον ακάλυπτο των γύρω πολυκατοικιών. Εκεί μέσα στο τσιμεντένιο δάπεδο ζει εδώ και χρόνια ως εκ θαύματος μια μεγάλη συκιά. 

Παρατηρούσα πόσο ομοιάζουν οι κύκλοι της ζωής, του έρωτα, της φύσης καθώς το δέντρο, σύμβολο της γυναίκας και της μάνας γης, κόντρα σε αυτό το αφιλόξενο τοπίο δέχονταν να πεθαίνει και να καρπίζει κάθε χρόνο. Ο ακάλυπτος, χώρος εξωτερικός αλλά εσωτερικός ταυτόχρονα, αποτέλεσε την ζεστή μήτρα της Γης, στην οποία βγάλαμε ρίζες και οι δυο και ενωθήκαμε ανακαλύπτοντας ότι είμαστε ένα. Οι μεγάλες αλήθειες της ζωής άρχισαν να αποκαλύπτονται...

Κι όπως το δέντρο προσπαθεί να ακολουθήσει το φως αγγίζοντας τον ουρανό έτσι κι εγώ σαν άλλη Περσεφόνη που μαζεύει τους καρπούς της σοφίας, πατώ τώρα γερά τα πόδια στην Γη και έχω το βλέμμα στον Ουρανό. Ανεξαρτήτως των δυσκολιών ξέρω ότι υπάρχει η επόμενη μέρα και όλοι καλούμαστε να την ζήσουμε έχοντας επίγνωση πως πάντα κάτι θα παραμένει ακάλυπτο. Δεν πειράζει, εκεί μπορεί να κατοικεί η ευτυχία. Στο εδώ και στο τώρα. Στην ένωση του μέσα μας με το έξω, του εγώ και του εσύ.

Η έκθεση αφιερώνεται σε όλους αυτούς που χάσαμε και το σώμα τους γύρισε στην αρχική μητέρα αλλά αυτοί επέστρεψαν στην ουράνια καταγωγή τους, την πραγματική.